Bears in Sequoia and horseriding in Death Valley

Vrijdag was het zover om Sequoia National Park te gaan verkennen. We stonden al vroeg op om de shuttle bus te regelen die ons naar Sequoia zou brengen. We konden namelijk niet met de RV naar Sequoia omdat ze met de weg bezig zijn en omdat de wegen in het park redelijk smal zijn. Cheryl belde om 08.00 uur de shuttlebus, maar kreeg te horen dat de shuttle bus alleen t/m september reed. Balen dus! Wat nu…? We hadden gezien dat er ook een tour door Sequoia ging, maar die zou om 08.00 uur al vertrekken uit Three Rivers, het plaatsje waar onze camping lag. Toch maar proberen te bellen en de tour was nog niet weg! Wat een geluk! Het kostte ons wel even 80 dollar, maar we hadden niet echt een andere keus, aangezien 5 mijl de berg op lopen geen optie was!

We zouden om 09.00 uur al opgehaald worden dus snel klaarmaken en ontbijten. Precies om 09.00 uur reed het busje van Sequoia Tours het terrein op en stapte onze tourguide, Stephanie, uit. Hop het busje in waar nog een anders gezin zat, die uit Italie kwam. We reden met het kleine busje de bult op en merkten als snel dat we met de RV nooit Sequoia in kwamen. Onderweg vertelde Stephanie veel over Three Rivers en het gebied waardoor we reden. Stephanie woont al een hele tijd in Three Rivers en kent Sequoia erg goed. Door de wegwerkzaamheden laten, ze om de 2 uur maar auto’s door. Om 10.00 uur moesten we dus bij de wegwerkers zijn zodat we niet 2 uur voor niks hoefden te wachten. Bij de ingang van het nationale park zagen we twee coyotes die op de heuvel aan het jagen waren. Onderweg naar boven stopte de auto voor ons op de weg en we keken snel uit het raam. Er moest natuurlijk iets te zien zijn! En er was niet zomaar iets te zien…een black bear zat op de heuvel! En een paar meter verderop zat er nog een! Helaas konden we niet uitgebreid foto’s maken want we moesten op 10.00 uur bij de wegafsluiting zijn. Helaas!

Na de lange klim naar boven, werden we afgezet bij het visitor center, terwijl Stephanie nog een ander gezin op ging halen, die verbleven in het nationale park. Bij het visitor center zagen we geen andere bezoekers en merkten we eigenlijk al dat het park rond deze tijd van het jaar erg rustig is! Waarschijnlijk had dit ook te maken met de sneeuw die al was gevallen. Tijdens het wachten bij het visitor center konden we een film bekijken die ons wat meer uitlegde over de black bear. Het grappige is dat deze beren eigenlijk bruin zijn, maar dat ze black bear worden genoemd omdat de welbekende gevaarlijke grizzly bear al brown bear worden genoemd. Na een half uur kwam Stephanie ons weer ophalen en ze had een Duits/Amerikaans gezin bij zich. Met de kleine groep gingen we op weg om Sequoia bomen te spotten. En deze zaten hier echt overal. En wat waren ze groot!! Ongelooflijk! Stephanie legde ons veel uit over de bomen en liet onder andere de bomen in hun verschillende levensfases zien. Erg leuk om dit over deze mooie bomen te weten te komen. Wat minder leuk was, was het jongetje uit het Duits/Amerikaanse gezin, die mateloos irritant was! Constant met sneeuw gooien, lopen waar hij niet mocht lopen en totaal niet terecht gewezen werd door zijn ouders. Daarom deed Cheryl dit maar even! Ze vond het gooien met sneeuw tegen de Sequoia bomen erg ‘stupid’! Gelukkig had dit gezin maar een halve dag tour en waren ze na de lunch weer weg.
Het bijzondere aan de Sequoia bomen is natuurlijk hun grootte maar ook dat het een zachte boom is. Als je op de stam van de boom duwt, voel je dat die zacht is en dus geen harde bast heeft. De harde bast is er door branden (die horen bij het natuurlijke proces van de bomen) afgeschroeid. We hebben ook een trail gelopen die ons langs de grootste boom in het bos bracht, General Sherman Tree. Deze gigantische Sequoia van 83,8 meter is zo gigantisch geworden omdat die in de perfecte omgeving staat. Namelijk met veel zonlicht en een goede grond.
Aan het einde van de dag bracht Stephanie ons netjes naar beneden, waar we ook nog foto’s konden maken bij Tunnel Rock. Vroeger kon je onder deze steen rijden met je auto, nu kun je er alleen nog onderdoor lopen. Na terugkomst van Sequoia hebben we eerst snel onze voetjes drooggemaakt, die doorweekt waren door de sneeuw. Hierna zijn we snel gaan slapen want de volgende dag hadden we een 8 uur durende trip voor de boeg die ons bracht naar…Death Valley!

Zaterdag ging de wekker al om 05.30 uur. Tijd om op te staan en ons klaar te maken voor Death Valley. Om 07.15 uur waren we op weg. Cheryl begon met rijden en reed de berg op met enorm smalle weggetjes zonder vangrail! Oppassen dus maar wel een enorm mooie tocht. Gelukkig waren er bijna geen tegenliggers op de weg. Na 2 uur nam Ilse het over en dachten dat we de heuvels wel hadden gehad. Echter gingen we een nog hogere berg op en kwamen we weer sneeuw tegen. Toen we weer beneden uitkwamen, reden we langs Jasmine Lake. Hier hebben we een paar mooie foto’s geschoten. Inmiddels was het al tegen de middag en besloten we om te gaan lunchen bij de Subway. Hier was ook een tankstation en Ilse stelde voor om hier vast te tanken voordat we Death Valley ingingen. Bij het tankstation merkte we wel weer dat er ook rare mensen in Amerika rondlopen. De creepy pompbediende en een dronken malloot. Gelukkig was het druk bij het tankstation en was er niets aan de hand.

Toen we nogmaals gewisseld hadden zagen we het welkomstbord van Death Valley en zaten we op zo’n 5000 feet. We moesten dus nog een lange weg naar beneden rijden, aangezien Death Valley het laagste punt is in de VS. Na een paar uur naar beneden gereden te hebben, kwamen we uit op Sea Level waar onze campground, Stovepipe Wells Village, zich bevindt. Hier snel ingecheckt en na het terrein met general store, gift shop en een zwembad te hebben verkend zijn we naar Zabrinski point gereden. Hier wilden we de zonsondergang bekijken. Helaas waren we net te laat en was de zon al bijna verdwenen achter de bergen. Toch hebben we een aantal mooie foto’s kunnen maken van de golvende Zabrinski rotsen.

Vandaag hebben we Death Valley verder verkend en dit wilden we doen…te paard! Ilse was zoals altijd weer vroeg wakker en is de zonsopgang gaan bekijken, dat de lucht compleet oranje kleurde. Hierna hebben we snel een duik genomen in het zwembad en zijn we na het ontbijt op weggegaan naar de stallen van Furnace Creek. Hier besloten we om een twee uur durende rit te paard af te leggen om Death Valley te gaan verkennen. De rit begon om 13.00 uur en dit betekende dat we nog 1,5 uur hadden voordat we terug moesten zijn bij de stallen. We besloten om naar Bad Water te rijden. Op de weg naar Bad Water kwamen we nog langs Golden Canyon en besloten om ook hier even uit te stappen. Een mooie canyon met lichtgele rotsen. Helaas konden we niet de lange trail afleggen die ons rond de canyon bracht. Snel door naar Bad Water, het laagste punt in Death Valley en daarmee ook van de VS. Hier zag je al het zout en kalk op de grond die na de opdroging van het meer is blijven liggen. Een apart natuurverschijnsel! Inmiddels was het al 12.15 uur dus snel terug racen om op tijd bij de stallen te zijn. 5 minuten te laat arriveerden we bij de stallen en was het tijd om onze paarden te ontmoeten. Cheryl kreeg het kleinste paard, een lieve zwarte met de naam Gorro. Ilse kreeg een wat groter zwart paard met de naam Hawk. Samen met onze gidsen John en Hilary gingen we Funeral Mountain verkennen. Ook al was het in het begin wat onwennig, de paarden waren goed afgetraind en we hadden een mooie tocht door de woestijn en over de bergen. De twee uur vlogen voorbij. Het was alweer tijd om afscheid te nemen van onze lieve paardjes en we gingen op weg naar Sand Dunes. Dit was in de buurt van onze campground en lag mooi op de route. Hier zagen we duinen van enorm zacht zand en hebben hier in het zand gezeten om daadwerkelijk een zonsondergang gezien.
Morgen is het alweer tijd om ons onder de ‘ levenden’ te voegen en wel in de grooste gok- en partystad van de VS, Las Vegas!

See u in Vegas baby ;)